علیرضا تقی‌پور
سجاد عادلیان‌طوس
نیاز انسان به معنویتی که از آن طریق بتوان به قرب الهی و آرامش درونی رسید، امری فطری به شمار می‌رود. رونق بازار معنویت که در عصر حاضر شاهد رشد سریع آن هستیم، معلول همین واقعیت است. آنچه در این شرایط هشدار‌دهنده است، سر برآوردن کیش‌ها، مسلک‌ها و فرقه‌های گوناگونی است که در قالب‌ها و مدل‌های جذاب عرضه می‌شوند و با قرائت نوینی از معنویت، اهداف نامشروع را دنبال می‌کنند. حال آنکه هیچ تردیدی نیست که این‌گونه فرقه‌ها و مسلک‌ها، از این جهت که بر اصول و پایه‌های واقعی بنیان نهاده نشده‌اند، نه‌تنها درمان‌کنندۀ بحران‌های روحی و جسمی آدمیان نیستند، بلکه به تشدید این بحران‌ها می‌انجامند و جسم و جان آدمیان را در معرض مصیبت‌های جانکاه قرار می‌دهند. به رغم اینکه اصل 23 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بیان می‌دارد: «تفتیش عقاید ممنوع است و هیچ کس را نمی‌توان به صرف داشتن عقیدهای مورد تعرض و مؤاخذه قرار داد»، با توجه به خطراتی که از ناحیۀ این دسته از گروه‌ها از قبیل تشکیک در مبانی اعتقادی، ایجاد اخلال در امنیت کشور، اقدامات منافی اخلاق و نظم عمومی مانند ترویج خشونت، بهره‌کشی جنسی، جسمی و مالی متوجه جامعه است که نمی‌توان از آن صرفاً به عنوان یک عقیده نام برد. ضروری است قانونی جامع و شفاف، پیرامون ممنوعیت تبلیغ، تشکیل و عضویت در فرقه‌های انحرافی و مجازات این دسته از رفتارها تدوین‌شود و به تصویب قانونگذار برسد.
