با پیچیده ترشدن روز افزون جوامع امروزی، رسالت سازمانها برای برآوردن انتظارات جوامع، حساسی تر و مهم تر می شود، به طوری که می توان اذعان کرد که دنیای ما دنیای سازمانهاست و آنچه امروز در بین اهل فن و به اتفاق نظر به یقین تبدیل شده، نقش اساسی نیروی انسانی به عنوان عامل گردانده اصلی سازمانهاست. به عبارت دیگر، انسانها به کالبد سازمان جان می دهند. بی تردید، نیروی انسانی کارآمد و خود انگیخته می تواند برای رشد خود و توسعه و دستیابی به هدف های برنامه ریزی شده سازمان، بیشترین کارآیی را داشته باشد[1]. فرسودگی شغلی از جمله خطرات شغلی است که در سالهای اخیر مورد توجه قرار گرفته است. این معضل علاوه بر بروز اثرات نامطلوب جسمی، عوارضی روانی متعددی نیز به همراه داشته است از واژه فرسودگی برای توصیف پاسخ های انسان در برابر فشارهای روانی تجربه شده استفاده می شود. فرسودگی شغلی در واقع در اثر استرسی های مداوم بوجود می آید [2]. از آنجا که همه افراد درجاتي از فشار عصب اي يا استرس را در محيط كار احساس مي كنند و اين در واقعيت، امري ملموس و ا نكار ناپذيری درسازمان هاي مدرن امروزي است. پژوهش ها نشان مي دهند نوع شغل ، شر ايط نا مناسب كاري، تعارض در نقش ، فشار كاري بيش از حد ، فقدان حمايت اجتما عي، فرصت ها ي كم برا ي ارتقاء ، تغييرات سازماني و رقابت شد يد از عوامل موثر در فرسودگي به شمارمي آيند[3].
