حسن خلق در قرآن و سنت و تأثیرات فردی و اجتماعی آن

اصلاح و تهذیب نفس و سازندگی روحی، اخلاقی انسان در تأمین سعادت دنیوی و اخروی او در زمینه های مختلف از جمله زمینه های روحی- روانی- اجتماعی، اقتصادی و یا مدارج علمی و مانند آن نقشی به سزا و بس تعیین کننده دارد. اخلاق خوب در مرحله اول شیرینی و گوارایی زندگی است برای خود انسان و بعد برای کسانی که با او زندگی می کنند و یا در برخورد و ارتباط با او هستد، یعنی شخصی که در زندگی خوش برخورد است و گشاده رو و خوش سخن، با گذشت و با انصاف و امین و حکیم و بردبار و متواضع و مانند آن، ابتدا خود از زندگی و رفتار و برخوردهای خود احساس آرامش و شادابی می کند و شیرینی زندگی را درمی یابد، بعد دیگران که در ارتباط با او بوده و با او زندگی می کنند. در مقابل اخلاق بد، زشت و تندو غیر انسانی و الهی اول مایه عذاب روح و روان و جان خود ماست و بعد دیگران، یعنی دوستان و نزدیکان و هر که در برخورد و ارتباط با ماست. اخلاق بد ابتدا روح و روان ما را خرد کرده و می شکند، بعد دیگران را عذاب می دهد و به دنبال آن تن و جسم نیز خرد شده و درهم می شکند و فرسوده و پیر می شود گویا 10-20 سال پیر شده ایم و همچنین انواع بیماری ها در تن و جان ما رسوخ کرده و ما را از پا در می آورد. کسی که اخلاق زشت داشته باشد، دوست و رفیق از او می گریزندو تنها رهایش می کنند. از طرف دیگر اخلاق خوب، برخورد گشاده و سخن خوب و خوش، باگذشت و بردباری، امانت و انصاف و… باعث جذب دوستی ها، محبت ها، علاقه ها می شود و هم باعث تضمین و تثبیت این دوستی ها از طرف نزدیکان و دوستان و همکاران و بالاخره این همه وسیله ی جذب خشنودی ولطف و محبت الهی می گردد.