استاد راهنما : رضایی صدیقه
انبیاء عظام انسان های برگزیده و ممتازی بودند که به خاطر خصائص عالی انسانی و روحیه پاک بشری از جانب حق تعالی برای هدایت و ارشاد انسان ها برگزیده شده اند. وجود آنها مجمع کلیه صفات عالی بشری و قلبشان سرشار از عشق به خدا و توحید و یگانه پرستی بود. خداوند، آنها را برگزید و به آنها قلبی سرشار از صبر و بردباری عطا نمود تا بتوانند این راه سخت و پر مشقت؛ یعنی هدایت بشر را تحمل نمایند. انبیاء ( ع) از مقام عصمت برخوردار بودند. عصمت؛ به معنی دوری از هر گونه خطا و گناه است. آنها سعی می کردند انسان ها را از گناه و خطا دور نموده، به اطاعت از خدا و ترک گناه راهنمایی کنند؛ البته در راه چنین هدف ارزشمندی، سختی های فراوانی را متحمل شدند؛ زیرا عده ای گمان می کردند که این انسان ها ( انبیاء) به خاطر رسیدن به مقام و ثروت در پی چنین ادعایی برآمده اند و به همین خاطر موقعیت خود را در خطر می دیدند و با این بزرگواران به دشمنی می پرداختند و در این راه از هیچ گونه آزار و اذیتی فرو گذار نمی کردند. انبیاء ( ع) که به منبع الهی متصل بودند و می دانستند که این تلاش ها بی ثمر نیست، سعی و تلاش فراوانی نمودند تا بتوانند انسان ها را هدایت کنند؛ در این میان، عده ای به حقانیت آنها پی بردند، هدایت شدند و به خدای یکتا ایمان آوردند و عده ای دیگر به لجاجت و دشمنی خود ادامه دادند. اعمال و رفتار انبیاء الهی، الگو و سرمشق رفتاری همه انسان ها است؛ چرا که آنها تنها برای راهنمایی و سعادت انسان ها و رضایت خداوند قدم بر می داشتند و تمامی لحظه های زندگی خود را در راه اطاعت و بندگی خداوند و رسالت عظیمشان صرف نمودند و فرمان الهی را به گونه ای شایسته به انجام رساندند. وظیفه ما این است که از تمام اخلاق و رفتار و سکنات ایشان سرمشق گرفته، خدا را به خاطر نعمت بزرگ هدایت، سپاس گوییم و سعی کنیم همچون انبیاء ( ع) جز به رضای الهی قدم بر نداریم. روحشان در جوار حق شاد باد.
