نویسندگان
- سهراب مروتی 1
- بهروز سپیدنامه 2
- صدیقه کرمی 3
1 استاد گروه علوم قرآن و حدیث، دانشگاه ایلام، ایلام، ایران.
2 استادیار گروه علوم اجتماعی، دانشگاه ایلام، ایلام، ایران.
3 دانشجوی دکتری علوم قرآن و حدیث، دانشگاه ایلام، ایلام، ایران.
چکیده
دین هنگام دگردیسی از صورت الهی به صورت انسانی متلوّن و متنوّع می‌شود و در قالب‌های جدیدی به نام سنخ‌های دینداری ظهور می‌کند. این مقاله بر آن است تا با بهره‌گیری از روش تحلیل محتوای کیفی به مطالعه‌ی یکی از جلوه‌های دینداری در قرآن کریم به نام خودمحوری، در قالب سه مؤلفه؛ عدم سیادت دین، توجیه و گزینش بپردازد. یافته‌های به دست آمده مؤید آن است که فرد دین‌دار با عملکردهایی از جمله ارجح دانستن تشخیص خود بر تشخیص مرجع‌های دینی، توجیه عملکردهای خودمحورانه و برخوردهای گزینشی و انتخابی، قسمتی از مسیر دینداری را بدون راهنما طی می‌کند. این عملکرد موجب آسیب‌رسانی به حیات فردی و اجتماعی دین می‌شود. زیرا این افراد از یک سو به خاطر عدم درکی جامع از دین، مسیر دینداری را همراه با خطا می‌پیمایند، و از سویی دیگر با ظهور این درک‌های ناقص در فضای عمومی اجتماع، موجودیّت و موضوعیّت کامل دین خدشه‌دار می‌گردد و زمینه برای تحزّب و فرقه‌گرایی به وجود می‌آید. نتیجه اینکه دینداری خودمحور سیادت دین را در متن زندگی انسان به حاشیه می‌راند و در تقابل با مبنایی‌ترین مبحث دینداری در قرآن کریم یعنی «تسلیم» قرار دارد.
